هیچ یک از احزاب سیاسی لیبی برنامه مشخصی برای رسیدن به توسعه اقتصادی و ایجاد امنیت ندارند

پوسترهای محو، سرودهای پرشور و شماری سیاستمدار سردرگم، شمای لیبی به هنگام آمادگی برای انتخابات روز شنبه، اولین انتخابات پس از قذافی است.

در بسیاری محله‌های طرابلس تقریبا روی هر سطحی که می‌شود پوستری چسباند، ردی از انتخابات دیده می شود.

سامی سراج، بازرگانی زاده طرابلس که خود را در اصل موسیقیدان می‌داند، نسبت به انتخابات همان قدر امید دارد که نگرانی و بیم.

او برای اولین انتخابات آزاد لیبی آهنگی به نام "چگونه آزادی‌ای خواهیم داشت؟" ساخته است.

دشواری‌های پیش روی لیبیایی‌ها در این ترانه به چشم می‌آید، ترانه‌ای که در هر ترجیع‌بند خود می‌خواند: "چگونه وطن را بازمی‌سازید؟"

او پس از آن که قذافی سرنگون و کشته شد، با رها کردن بعضی از اعضای خانواده‌اش به لیبی بازگشته است.

او می‌گوید: "به شکل خودخواهانه‌ای دوست داشتم لیبی آزاد را تجربه کنم... تا به اینجا بیشترش فوق‌العاده بوده، اما حواسم به تغییراتی که دور و برمان می‌شود هم هست."

سراج می‌خواهد بماند و به فعالیت برای آینده ادامه بدهد.

برخی نگران قدرت گیری اخوان المسلمین هستند

دو هزار نفر برای انتخابات مجلس شورای ملی، نهاد قانونگذاری که جایگزین شورای ملی انتقالی می‌شود، نامزد شده‌اند.

اگر از مردم طرابلس بپرسید، بیشترشان می‌گویند که برای اولین بار در انتخابات شرکت خواهند کرد، اما تنها تعداد اندکی تصوری از نتایج آن دارند و اغلبشان هنوز درباره این که به چه کسی رای بدهند تصمیم نگرفته‌اند.

نامزدها کمی بیشتر از دو هفته برای تبلیغات انتخاباتی وقت داشته‌اند و تعویق انتخابات در ماه ژوئن برای بیشتر رای‌دهندگان روندی گنگ و گیج‌کننده بوده است.

ابوسلیم منطقه‌ای است که گفته می شود سرهنگ قذافی هنوز هواداران بسیاری در آن دارد. تنها برای دو کرسی ابوسلیم، ۸۴ نفر نامزد شده‌اند.

محمود رمضان، استاد دانشگاه، یکی از آنها است و امیدوار است با شعار "آموزش، جهش ملت و پیشرفت" پیروز شود.

او بر پوسترهای خود "امساکیه" نیز چاپ کرده است، یک جدول زمانبندی برای اوقات شرعی و موعد روزه در ماه رمضان.

او به طعنه می‌گوید: "از آنجایی که من استاد کشاورزی هستم، از دیدن این که این همه کاغذ اسراف شود بیزارم. برای همین جدول امساکیه روی آنها چاپ شده است تا اگر کسی دوست نداشت صورت مرا ببیند، به جای این که کاغذ را دور بیندازد، از آن طرفش استفاده می‌کند."

گروهی مرموز و افراط‌گرا پوسترهای زنان نامزدشده برای انتخابات را پاره می‌کند

وقت حضور زنان نیز فرا رسیده است. حتی با وجود این که یک گروه مرموز افراطی صورت‌های آنان در پوسترهای انتخاباتی را می‌برد.

لیبیایی‌ها در شوق به پشت سر نهادن گذشته با هم متفقند.

با این وجود بعضی در شرق لیبی به تحریم انتخابات دعوت کرده‌اند. آنها خواهان افزایش سهم شرق کشور از کرسی‌های مجلس هستند.

آنها نگرانند که همچون دوران قذافی به حاشیه رانده شوند. اما در بنغازی، مهد قیام، بسیاری مشتاقند که آرایشان را به صندوق‌ها بریزند.

محمد بصیر، بازرگان و فعال سیاسی، می‌گوید که اخوان المسلمین با چندین حزب و با اسامی مستقل وارد انتخابات شده و راس هر ارگان حکومتی لیبی هم قرار گرفته است.

بزرگترین حزب لیبی، عدالت و سازندگی، عمدتا متشکل از اعضای اخوان المسلمین است.

محمد سوان، رهبر این حزب، می‌گوید که حزبش مستقل از اخوان‌المسلمین است و درهایش را برای هر کس که با آرمان‌هایش موافق باشد گشوده‌ است.

او این ادعا را که اعضای اخوان المسلمین مخفیانه برای در اختیار گرفتن همه پست‌ها فعالیت می‌کنند مردود می‌داند و می‌گوید :"وقتی ما خود را در برابر قضاوت شفاف صندوق‌های رای نهاده‌ایم، چنین گفته‌هایی پسرفتی در دموکراسی محسوب می‌شوند."

احزاب بی‌شماری هستند که در این انتخابات شعار امنیت، ایجاد شغل و توسعه اقتصادی می‌دهند.

اما آنچه که به چشم می‌آید، غیاب یک برنامه است، و به نظر می رسد هیچ یک از آنان استراتژی مدونی ندارند.

ملت لیبی می‌خواهد از پس جنگ و دیکتاتوری، که هیچ نهاد سیاسی، نظامی و مدنی باقی نگذاشته‌اند، برخیزد. و در این موقعیت، گفتن "انشالله خیر است" مشکلی از این ملت حل نمی‌کند.